Lennert Ras: “Afgelopen dinsdag hadden we de laatste Mad Studies bijeenkomst. De groep sloot af met een artikel over het accepteren van (neuro)diversiteit. Tijdens de cursus namen we kennis van bewegingen als disability studies en de Mad of survivor beweging. Mij bleef vooral een tekst van Emily Martin bij, die beschreef hoe deze maatschappij eigenlijk een manische staat van ons verlangt en dat schizofrenie ook eigenlijk maatschappelijk geïncarneerd is, bijvoorbeeld in de ons aangepraatte angst voor terrorisme.
Aan het begin van de cursus vond ik het nog wel eens alle kanten op gaan met de discussie – en eerlijk gezegd, had ik daar zelf ook een flink aandeel in –, maar later ging het beter en bleven we meer bij de onderwerpen. Die onderwerpen had de groep zelf in de cursus ingebracht in een brainstormsessie. Het was fijn, dat we zelf de inhoud mochten bepalen, en dat die ons dus niet opgelegd werd. Zelf had ik een sessie voorbereid over existentiële vragen bij psychische kwetsbaarheid. Bij deze sessie was Selma de Vries, een geestelijk verzorger aanwezig. In het artikel van Paris Williams kwam ook aan de orde, dat schizofrenie geen hersenziekte is, maar te maken heeft met existentiële vragen en problemen.
Eerlijk gezegd ben ik het ook zat, dat de medische sector psychische kwetsbaarheid af doet als een hersenaandoening. Hierdoor wordt gewoon totaal genegeerd, dat de belachelijk hoge eisen die de maatschappij stelt, de lat die door werkgevers en het bedrijfsleven gewoon veel te hoog wordt gelegd, debet is aan de grote hoeveelheid van uitval van werknemers. Op het moment dat je uitvalt door een psychische kwetsbaarheid, gooit je werkgever het dus op een neurologisch defect bij jou en kijkt dus geen enkele werkgever naar zichzelf en het feit dat hij of zij misschien te veel van de werknemer heeft geeist. We moeten ervoor vechten, dat deze psycho-sociale factoren bespreekbaar worden gemaakt en dat er dus een verschuiving optreedt in de maatschappij van het erkennen van neurologische oorzaken, naar het erkennen van psycho-sociale oorzaken. Ik weet bijvoorbeeld zeker, dat bij mij bij het veroorzaken van mijn psychische kwetsbaarheid meespeelde, dat er een grote discrepantie was tussen hoe ik mezelf zag en hoe ik in de wereld ontvangen werd. Kijk daar dus eens naar, in plaats van het op een genetisch defect te gooien!
Tijdens de Mad Studies bijeenkomsten werden vaak korte video’s vertoond van internet. Bijvoorbeeld van een vooruitstrevende psychiater uit Groot Britannië Joan Moncrieff die helemaal niet levenslang medicatie voorschrijft, maar alleen bij crises wat geeft. Deze informatie en de informatie van Erica Irene van stichting Weerklank, die zij gaf bij een bijeenkomst over stemmen bij de Brouwerij, deden mij er onder andere toe besluiten mijn medicatie te gaan afbouwen. Erica Irene betoogde dat de werking van medicatie zwaar overschat wordt, en dat bijvoorbeeld bij stemmen, 50% van de hallucinaties medicatie restistent is, en dat de medicatie al helemaal niet helpt tegen paranoia en achterdocht. Wat bij mij ook meespeelde, is dat ik merkte, dat een hogere dosering van de medicatie, die ik al jaren slik, mijn klachten helemaal niet verminderde. Toen ik daarom de dosering had verlaagd – niet omdat het beter met me ging, maar omdat het toch niks deed – ging het na een aantal weken toch beter met me, ondanks de lagere dosering pillen. In de Mad Studies groep had ik geleerd, dat je je medicatie, vanwege de verslavende werking ervan, heel langzaam moet afbouwen, omdat je anders puur van het afbouwen weer psychotisch kan worden en dat doe ik nu dus.
Tijdens de Mad Studies groep lazen we onder andere stukken van Wouter Kusters en over Foucault. Met een artikel van Daniel Paul Schreber had ik wat meer moeite. Het ging volgens mij heel simpel over empathie, maar dat werd heel ingewikkeld beschreven. Volgens Rob de Vries moest je al veel kennis van de psychoanalyse hebben om het goed te kunnen vatten en ik had zoiets van: doe even normaal, dit gaat gewoon over iets heel simpels, waarom zo ingewikkeld doen?
Een artikel van PhebeAnn Wolframe sprak me erg aan, omdat zij de stigmatisering van psychische kwetsbaarheid flink aan de tand voelde en goed zichtbaar maakte waarom en hoe wij ook zelf aan stigmatisering doen. Mooi was ook de video bij de laatste sessie over een autistische vrouw, die acceptatie vroeg van neurodiversiteit en acceptatie van haar manier van met de wereld omgaan, namelijk puur via de zintuigen. Ik vond de Mad Studies groep zeer inspirerend! Leuk dat we ook een certificaat kregen bij de laatste bijeenkomst. Daar kan je dan weer mee wapperen, als je ooit nog eens ervaringswerker wil worden. Grietje en Rob en alle andere deelnemers, super bedankt!”
